که از در و ی را می Camp

>Camp Safety<

 سالهاست که یک فروشنده مبلمان بنام «میچ کورمان» از «کونکتیکوت» بی وقفه برای تصویب لایحه ی امنیت اردوهای تابستانی ویژه ی جوانان زحمت کشیده است. چرا؟ برای اینکه پسرش «دیوید» هنگام واژگون شدن قایقش در آبهای خروشان رودخانهای «پنوبسکوت» غرق شد. مشاورین اردو که این سفر را هدایت می کردند بی تجربه بودند و تلوتلو خوران به سمت آبهای خطرناک رفته بودند و برای قایق سواران هیچ جلیقه ی نجات نداشتند. طبعاً آقای «کورمان» از این حادثه ی غم انگیز گیج و منگ شده بود اما بجای اینکه در فقدان پسرش سوگواری کند و منتظر بماند تا این خاطره ی دردناک فروکش کند مبارزه ای را آغاز کرد که او را به صدها سفر کشاند تا با فرمانداران، سناتورها و نمایندگان کنگره صحبت کند. وی اطلاع یافته بود که سالانه ۲۵۰ هزار کودک در سوانح اردوها مجروح یا معلول می شوند. درک این موضوع برای او دشوار بود که چرا ما قوانینی داریم که بدرفتاری با تمساح ها، گرگهای صحرایی، پرندگان و گربه های وحشی را خلاف قانون می دانند اما هیچ قانونی نداریم که از فاجعه های کودکان در اردوگاههای تابستانی جلوگیری کند. آقای «کورمان» هر جا که می رفت بخاطر تلاش هایش ستایش می شد اما از جانب قانونگذاران حمایت جزئی دریافت کرد. یکی از لوایح که افراد را هنگام رفتن به آب به پوشیدن وسایل غریق نجات ملزم می کرد، در قرائت نهایی رد شد. لایحه ی دیگری استخرها و دریاچه های خصوصی را، که دقیقا بیشتر اردوهای تابستانی در آنها قرار دارد، از این قانون مستثنی داشت. حتی لایحه ای که خواهان بررسی شرایط ایمنی اردوگاهها بود در مرحله اول رد شد. تا کنون تلاش آقای «کورمان» بی فایده بوده است اما وی به مبارزه اش برای جلوگیری از تکرار حادثهای که جان پسرش را گرفت ادامه میدهد.